Kırklareli’den kilometrelerce uzakta bir acıya uyandık. Aynı
 acıyı, farklı yerlerde hissettik.

Biliyorsunuz ki 06.02.2023 tarihi 04.17’de Kahramanmaraş ili
 Pazarcık ilçesinde 7.7 büyüklüğünde bir deprem meydana geldi. 

AFAD, gece saatlerine doğru yaptığı açıklamada ilk depremin
 ardından en büyüğü Elbistan Merkezli 7.6 büyüklüğünde olacak şekilde toplam 183
 depremin meydana geldiğini bildirdi. 

Orada yaşayan arkadaşlarımızdan aldığımız haberlere göre de
 bazı köylere özellikle hava şartlarından dolayı ulaşım çok zor hale gelmiş.

AFAD ve UMKE ekiplerinin oldukça yoğun çalışmalarını iyi bir
 haber duyabilmek için gözümüzü kırpmadan izledik. 

AFAD tarafından yapılan açıklamada arama ve kurtarma
 açıklamalarıyla ilgili de “Bölgeye toplam 9698 Arama Kurtarma Personeli, 216
 araç sevk edilmiştir. Afet bölgelerinde toplam 3838 gönüllü, 2419 yerel destek
 ekibi üyesi, 2867 korucu yerel destek ekibi üyesi, 1285 deprem bölgesindeki
 korucu yerel destek ekibi üyesi görevlendirilmiştir. Sahil Güvenlik Komutanlığı
 tarafından Hatay’dan 166, İskenderun’dan 88, Mersin’den 48 personel
 görevlendirilmiştir. Ayrıca TCSG Yaşam Gemisi İskenderun limanında, 2
 helikopter ise Antalya Havalimanı’nda hazır beklemektedir.

JÖAK’tan 130 kişilik JAK grubu mobil harekât merkezi, 2
 mobil komuta merkezi, mobil mutfak (1) mobil fırın Kahramanmaraş iline sevk
 edilmiştir.&nbsp; Jandarma Lojistik
 Komutanlığı’ndan (30) Unimog kamyon, 2 Yaşam Alanlı Komuta Kontrol Aracı, 7
 binek aracı Kahramanmaraş iline intikal etmektedir. Batı ilindeki tüm Komondo
 birlikleri, JAK ve Trafik Timleri Kahramanmaraş iline görevlendirilmiştir. Batı
 ilindeki tüm Komondo birlikleri, JAK ve Trafik Timleri Kahramanmaraş iline
 görevlendirilmiştir. Malatya’ya 500 komando ve 600 asker, Jandarma Genel Komutanlığı’ndan
 Adana’ya 200 asker, Kayseri’den Malatya Akçadağ’a 200 kişilik askeri birlik
 gönderilmiştir. Ege Ordu Komutanlığı’ndan ise 186 istihkâm uzmanı
 Gaziantep-Hatay bölgesine görevlendirilmiştir.” bilgileri verildi.

Umuyoruz ki bu zor günleri el ele vererek atlatacağız. 

Depremde hayatını kaybeden vatandaşlarımıza Allah’tan
 rahmet, yaralılarımıza da acil şifalar diliyorum.

Güzel ve sağlıklı günlerde görüşebilmek dileğiyle.

&nbsp;

&nbsp;Herkesin dilinde bir
 başkasının hayatı var. Herkes, bir başkasının hayatına burnunu sokuyor. 

Kimin nasıl giyineceği, ne söyleyeceği, neyi yapacağı hep
 bir başkası tarafından söyleniyor. Akıl vermek bir yana artık müdahale etmekten
 de çekinmiyoruz.

Birilerinin hayatı hakkında yorum yapmak, yol göstermek
 karşınızdaki tarafından isteniyorsa güzel şeyler. Hatta bazı durumlarda
 karşınızdaki insanın göremediği noktaları görmesini de sağlayabilirsiniz bu
 yolla. 

Aynı şey sizin için de geçerli tabii ki. İnsan bir şey
 yaşarken bazı noktaları göremeyebiliyor. &nbsp;Hatta bazen gördüğü halde kabullenemiyor. Böyle
 zamanlarda hep arkadaşlarımdan destek alırım. 

Onlar bana kabullenemediğim yerleri anlatır, bazı karanlık
 noktalara ışık tutarlar. Fakat bundan fazlasına hiçbir zaman izin vermedim. Ben
 hayatımı gerçekten kendi istediğim gibi yaşamak istiyorum. 

Kimseye zarar vermeden, kimseyi incitmeden, kimseyle kavga
 etmeden telaşsız bir hayat istiyorum artık. Fakat karşımızdaki insanın da böyle
 yaşaması için imkan ve alan sağlamalıyız diye düşünüyorum. 

Öyle bir hal aldı ki artık ilişkilerimiz her düşündüğümüzü
 söyleyebilmek bile büyük marifet. 

&nbsp;Bir de bu rahatlığı
 kullanan insanlar var. İstedikleri her şeye karışabileceklerini düşünüyorlar.

Mutlak sizin hayatınızda da böyle insanlar vardır. Evinize,
 kıyafetinize, ev eşyalarınıza, yemek yapma şeklinize, parfümünüze, konuşmanıza,
 kararlarınıza bile saygı göstermeden istediklerini dile getirirler. Bir de
 üzerine bu isteklerinin yerine getirilmesini isterler. 

Hatta onların isteklerini yapmadığınızda da size karşı
 gelmeye başlarlar. Artık düşüncesiz, saygısız biri oluverirsiniz onların
 gözünde. Oysa istediğiniz tek şey kendi hayatınızı kendi dileğinizce
 yaşamaktır. Umuyorum ki en yakın zamanda herkes birbirine özel alan
 tanıyabilecek bir karaktere bürünebilir. Dünyanın bu halinden oldukça şikayetçiyim,
 kaldı ki insan ilişkileri de günden güne kötüye gidiyor.

Yakın zamanda kendimizi düzeltebilmek için birey olarak da
 olsa farklı adımlar atmak zorundaymışız gibi hissediyorum kendimi. Umarım bunu
 kendim de yapabilirim, karşımdakiler de. Yoksa çözüm herkes için farklı bir
 şekilde ilerleyecek. Bunun olmasını da pek istemiyor gibiyim. Sorunlardan uzak,
 keyifli bir yaşamımız olsun.

Tekrar görüşebilmek ümidi ile… 

Hoşçakalın.

&nbsp;Yaklaşık iki haftadır
 bazı şeyleri kendimce bir rutine oturtmaya çalışıyorum. Özellikle gün
 içerisinde yapmam gereken işleri belli saatler arasına sıkıştırıyor, akşamları
 kendime vakit ayırıyor ve güne erken başlıyorum. 

Bunun bana normalde söyleseler inanmayacağım kadar çok
 faydası oldu. 

&nbsp;Bunlardan birincisi
 kendimi sorgulama yeteneğimi geri kazandım. Tabii ki kendimi sorgularken
 yaşadıklarımı ve karşımdaki insanı sorgulama yeteneğimi de elde ettim. Eskiden
 sırf olayların üstü kapansın, zaten bir sürü zorluk yaşıyorum bir de o konuyla
 uğraşmayayım diye hızlıca çözüme götürecek yollar üzerine çalışırdım. 

Şimdi bu farklı bir hal almaya başladı. Böylesinin hem daha
 doğru hem de daha rahatlatıcı olduğunu düşünüyorum. Bunu daha önce de denedim
 aslında. Özellikle erken kalkmak eylemini. Fakat bunun yapamıyor olmamın belli
 sebepleri vardı.

Mesela benim gece uyku saatimin geçmesi o gece
 uyuyamayacağım ya da ertesi sabah uyanamayacağım anlamına geliyor. 

Zamanında da bu sorunlara bir çizgi çekemediğim için erken
 kalkma planımı ertelemiştim. 

&nbsp;Şimdi erken
 yatabilmek bile benim için çok büyük bir lüks haline geldi. Planlı bir şekilde
 gün içinde yetiştirmem gereken işleri halledebilmek de ayrıca kendimle
 yarışmamı sağlıyor.

&nbsp;Bir işe başlamadan
 önce kendime bir süre veriyorum. X işinin ortalama alacağı saati hesaplayıp
 kendime ondan yarım saat daha kısa bir süre veriyorum. O işi belirlediğim
 sürede bitirince, bir diğer işe geçip onda da aynısını yapmaya başladım.

Kimseyle yarışmıyorum ama insanın kendisiyle yarışabilmesi ve
 kendisini yenebilmesi müthiş bir duygu. İnsanın yapabileceklerinin sınırının
 olmadığını hatırlatıyor. Gelişimimi de göz önüne sermiş oluyorum.

Akşamları da yapmak istediklerime odaklanıyorum. Kimsenin
 derdi, tasası beni ilgilendirmiyor artık. Çünkü zamanında bunlarla ilgilenirken
 en çok kendimi ihmal ettim. Şimdi kim ne düşünürse düşünsün, bir şeyin
 doğrusunu anlatmak için bile vakit harcamıyorum. 

Herkes, istediğini düşünmekte özgür benim için. Yaptıklarımı
 neden yaptığımı, ne amaca hizmet ettiğimi anlamayan insanlara da tekrar tekrar
 anlatmak bir zulüm. Gerçekten en az yirmi kez yaptığınız, açıkladığınız bir
 şeyi yirmi birinci kez açıklamak yeterli olmayacak.

Yani sürekli yaptığınız bir şeyi, bir kez daha yaptığınızda
 karşınızdaki insanda bir aydınlanma olmayacak. İşte bunları anlayınca, artık bunun
 için çabalamaktan da vazgeçtim.

&nbsp;Zamanın göreceliğini
 de böyle öğrenmiş oldum. Aslında zaman hep varmış, vakit her zaman bolmuş. Ama
 biz başka şeyler için harcamışız. Hedeflerimizden, hayallerimizden saçma sapan
 şeyler yüzünden vazgeçmişiz. 

Artık, yeni bir başlangıca merhaba demenin vakti geldi.

Merhaba…

Ve görüşmek üzere.

Hiç sınırlar üzerine derin düşüncelere daldınız mı?

&nbsp;Devletler, ülkeler
 arasındaki sınırlar… İnsanlar arasındaki sınırlar… İnsanın kendi içindeki
 sınırlar…

Her biri farklı şekillerde ama aynı sebeplerle kurulu:

Güvenliği sağlamak. 

Mesela ülkeler arasındaki sınırları düşünün. Öyle ciddi bir
 olay ki bu “Hudut Namustur” şeklinde söylemler de son zamanlarda sık sık
 karşımıza çıkıyor dikkatinizi çektiyse.

&nbsp;Peki insan
 ilişkilerindeki sınırlar hakkında ne düşünüyorsunuz? &nbsp;Ben bu sınırların mutlak gerekli olduğunu
 düşünüyorum. Çünkü bu sınırlar aşıldığında artık aradaki saygı da kalmamış
 oluyor. 

Saygının da insan ilişkilerindeki en önemli şeylerden biri
 olduğunu düşünüyorum. Çünkü saygı olmadan aynı yolda yürümenin, bir derdi
 paylaşmanın hiçbir mantığı yok. 

Son zamanlarda o kadar sinirliyim ki bazı konularda. Çok
 şükür biri çıkıp dile getirmiyor ya da benim adıma da cevap verebilecek
 insanlarla beraber yaşıyorum bu sıkıntıları. Hayatta en nefret ettiğim
 şeylerden biri benim hayat tarzıma müdahalede bulunulması.

Bakın eleştirilmesi falan demiyorum. Dümdüz müdahale
 edilmesi. Bir başka elin benim sınırlarımı çektirmesi, ileriye ittirmesi vs. Aklınıza
 ne geliyorsa. Bunun olmaması için de insanları sık sık uyarırım. Özellikle
 benim evimde benim yaşam standartlarıma karışılması canımı çok sıkar.

Bir şeye zorlanmak, yapmak istemediğim bir şeyi bir başkası
 kırılmasın diye yapmak zorunda kalmak insanı ne kadar yoruyor farkında mısınız?
 Karşınızdaki insanı hiç düşünmeden istediklerinizi dile getirebilmek ne güzel. 

Kusurlarınız, istekleriniz, kırgınlığınız, travmalarınız bir
 başkasının hayatını zehir edebilmeli mi? Kendinizde bu cürreti nasıl
 bulduğunuzu o kadar merak ediyorum ki. Hangi hakla, hangi hukuka dayandırıyorsunuz
 bu davranışlarınızı?

Sırf siz daha önce x konusunda kırıldığınız için
 karşınızdaki insanı da öyle davranmamaya nasıl zorlayabiliyorsunuz? Ya da bir
 insanın hayatındaki iniş çıkışlar, aldığı kararlar sizi nasıl bu kadar
 etkiliyor? Dünyanın en basit şeylerini nasıl karşınızdaki insana zehir
 edebiliyorsunuz? Sizi bu kadar önemli yapan şey ne?

&nbsp;İnsan karşısındaki
 insandan bir şeyler beklerken sınırları gözetebilmeli. Bir insanla bir şeyi bir
 kere yapmış olmanız, bundan sonra sürekli yapacağınız anlamına geliyor mu
 gerçekten?

O kadar çok soru soruyorum ki…

Bunun sebebi artık kendi içimde bu soruların yanıtsız
 kalması. Hatta soru olarak da değil, birer isyan olarak görmenizi istiyorum bu
 cümlelerimi.

Çünkü ben artık karşısındaki insanı önemsemeden salt kendini
 düşünen, hatalarına sürekli kılıf uyduran, başkalarını değersizleştirmekten/ötekileştirmekten
 hiçbir beis duymayan insanlarla bir arada yaşamak hele ki o insanların benim
 hayatımı değiştirmelerine müsaade etmek istemiyorum.

Sınırlarım, her daim vardı ve her daim var olacak. 

Karşılıklı saygı yoksa, beraber yürünecek yol da yok. 

Hoşçakalın.

&nbsp;

&nbsp;Bir olay yaşadığınız
 zaman, bir sınavdan geçtiğiniz zaman ne yaparsınız?

Malum insan ilişkileri… Bazen zihnimizi ve ruhumuzu
 sıkıştıran olaylar yaşıyoruz insanlarla. Bazıları bizi haddinden fazla yoruyor.


&nbsp;Ben böyle zamanlarda
 istemsizce detaylara odaklanıyorum.

Zihnimde boş bir masaya oturuyor, o masanın üzerine son altı
 aydır yaşananları sıralıyorum. 

Yapılanlar, yapılmayan birer tarafa yerleşiyor. İyiler ve
 kötüler de öyle.

Sonra bir bir inceliyorum onları. İyiler için ekstra bir
 detaya girmiyorum ama kötüler için büyük uğraş veriyorum.

Hepsini terazinin birer kefesine koyuyor ve ölçüyorum.

&nbsp;Kötünün içinden
 çıkabilecek iyilikleri de diğer sepete ekliyorum. 

Bunu yapabilmek için kendimle savaşıyorum. İnsanların kötü
 davranışlarına sebep olabilecek tavır ve tutumlarımı da masaya yatırıyorum
 mesela. Onların bunu isteyerek yapmadıklarını, benim tavrım sonucunda böyle
 yaptıklarını telkin ediyorum kendime.

&nbsp;Eğer yine de haklı
 çıkaramazsam üzüle üzüle kötü tarafında bırakıyorum o olayı. Peki bunu ne
 zamana kadar yapıyorum?

&nbsp;Dün, caddelerde
 yürürken insan ilişkilerindeki sınırları konuştuk.

Yol uzadıkça sohbet, sohbet uzadıkça verimliliği arttı. Bazı
 insanlar ilişkilerinde kendinden ödün vermek istemez.

&nbsp;Herhangi bir ödün
 verme durumunda o ilişkiyi keser, kendisinden ödün vermeyeceği bir başka ilişki
 için yola çıkar. Bu durumu da haklı görüyorum ben. Sonuçta bir insan karakterinden
 ödün vermek yerine kendisiyle anlaşabileceği insanlarla görüşmeyi tercih
 edebilir değil mi? 

Mutlaka sizin de başınıza gelmiştir bu.

&nbsp;Fakat, ben nerede
 duracaktım?

Herkesin olduğu gibi benim de kırmızı çizgilerim var tabii
 ki. Bir insanla ilişkimi bitirme sebebim kırmızı çizgilerimin aşılması mı?

Arkadaşlıklarıma, biten arkadaşlıklarıma baktığım zaman böyle
 olmadığını düşünüyorum.

&nbsp;Benim bir insanla
 iletişimimi kesme sebebim kendi karakterimden ödün vermek değil ne yazık ki.

Kendimi tüketmek.

Gerçekten artık daha fazlasını veremeyeceğimi anladığım,
 daha fazlası için uğraştıkça yorulduğum anlarda anlıyorum ki o ilişkinin ömrü
 bitmiş.

Ve bitmiş bir şeyin uzatmalarını oynamak kendimi tüketmekten
 daha fazlasını vermeyecek.

Hem de ne bana ne de karşımdaki insana bir faydası olmayacak
 bu durumun.

&nbsp;İnsanlar ne yazık ki
 bu ayrımın farkına çok sonra varıyor. Benim de geçmişte bu tür hatalarım oldu.

Kendimi tükettiğim noktada kendimi tekrar toplamak
 düşündüğümden daha zordu. Bu yüzden artık bunu yapmamaya karar verdim. 

İnsan, bir kere geldiği hayatı başkalarına göre yaşamamalı. 

Görüşmek üzere.

&nbsp;

Hani bazı olaylar vardır ya, denk geldiğinizde içinizden bir
 şeyler akar. Keyiflenir, mutlu olursunuz… İşte tam da böyle bir şey.

&nbsp;Dün sabah
 Kırklareli’ye beklenen kar geldi. 

Biz geceden beri bekliyorduk. Zaman zaman perdeleri kaldırıp
 baktık hatta.

Sabah işe gelmek için yola çıktığımızda kar hızlanmıştı.
 Sanırım yağışın en yoğun dakikalarıydı. 

Arkadaşımla birlikte muhabbet ederek ofise indik. Yolda
 biraz düşündüm.

&nbsp;İnsanların mutluluğu
 da gözüme çarptı. 

Eskiden özellikle bayram öncesinde çok heyecanlanırdım. Hatta
 anne ve babamın yanına gider onlara neden benim kadar heyecanlı olmadıklarını
 sorardım. 

&nbsp;Büyük olmalarına
 veriyordum sanırım heyecansız olmalarını. Ben de zamanla eskisi kadar
 heyecanlanmamaya başladım zaten.

&nbsp;Sonra fark ettim ki kar
 yağışı insanları hala mutlu ediyor. Belki de küçük-büyük herkesi mutlu eden tek
 şey kar. 

&nbsp;Çünkü bize masumluğu
 hatırlatıyor bence.

Belki de insanlar her yer bembeyaz olduğu için seviniyordur.
 Yağan karın sokak lambalarındaki görüntüsünü seviyordur.

Kuru ayaz olmasındansa kar yağsın daha iyi hem kar demek yer
 altına yavaş yavaş giden su, kışın tarlalardaki ürünlerin üstünü örten sıcak
 yorgan, akarsuları yavaş yavaş besleyen kaynak demek.

&nbsp;Kış mevsimi boyunca
 kara hasret kalan bizler tabii ki güzelliklerini görüyoruz yalnızca. Yoksa kış
 mevsiminden ve kar yağışından dert yanan insanlar da var. 

&nbsp;Fakat ben kar
 yağışını seven insanlar için yapılan “Sıcak evinde karnı tok sırtı pektir çünkü
 ve dışarda üşüyen, aç kalan, donan sokak ve yaban hayvanları aklından bile
 geçmez...” türevi cümleleri de anlamakta zorlanıyorum. 

Bir insanın kendisinin engel olamayacağı bir şeyi sevmesi
 sizi nasıl bu kadar rahatsız edebilir?

Kaldı ki kar yağmasa da kış şartlarını engelleyebilir
 misiniz?

&nbsp;Gerçekten bu kadar mı
 nefret duyuyoruz birbirimize? İnsanların kar yağışını izlemek istemesi bile bu
 kadar mı rahatsız ediyor sizi?

Hatırlıyorum da bizim sokağımızda normalde sokak hayvanları
 için mama koymayan insanlar bile kış geldiğinde karın düşmediği bölgelere yemek
 bırakırlardı. 

&nbsp;Kardan hoşlanan
 insanlara zengin muamelesi yapılıyor bir de. 

İnsan ne diyeceğini şaşırıyor gerçekten.

Buradan bir serzenişte bulunmak istiyorum:

&nbsp;Siz fakirliğin
 ortadan kalkmasını değil, yardım edilmiş fakirliğin devam etmesini
 istiyorsunuz. Biz kar yağdı diye sevinen insanlar karı bereketinden seviyoruz.
 Su seviyelerinin artmasından, çiftçilerin yüzünün gülmesinden, şehrin sakin
 beyaz bir tona boyanmasından dolayı seviyoruz. Ve yardım ediyoruz.

&nbsp;Biliyoruz ki sessiz
 yardımlar, çığırtkanlıktan çok daha iyidir.

Hoşçakalın.

Farklı beklentilerimiz ve farklı planlarımız/hedeflerimiz de
 olsa hepimizin bu planların içine kattığı tek bir şey var: Mutluluk.

Belki öncelikli hedeflerimizin arasında mutlu olmak yok ama
 biz bunu sürekli bir plan olarak görüyoruz zaten. 

Peki bizim mutluluğumuzu ne etkiliyor?

&nbsp;Bir başkasının bize davranışı,
 iş yoğunluğu, hayır cevabı almak, iletişimimizin bitmesi, başarısız olmak mı? 

Bence bizi beklentilerimiz yoruyor. Bir konuda herhangi bir
 beklentiniz olmazsa, sonuç sizi etkilemeyecektir.

Bunu başarısızlık karşısında söylemiyorum. Başarısız olmak
 hayatın kanununda var. Daha iyisine ulaşabilmek, daha iyi olabilmek için zaman
 zaman başarısız olmalıyız.

Hatta öyle ki bence başarısızlık, başarının mayası. Başarısızlık
 bizi başarılı olmaya iten en önemli güçlerden birisi. Bugüne kadar bazı
 şeylerde başarısız olmasaydım, belli konularda bu kadar başarılı olamayacaktım
 mesela.

Bugün size verebileceğim birkaç öneri var.

Öncelikle beklentilerinizi düşük tutun. Yüksek beklentiler
 her daim hayal kırıklığını getirir. Bir insandan bir şey beklemek de buna
 dahil. Evet siz olsaydınız onu yapardınız ama karşınızdaki kişi sizden çok
 farklı biri.

Özellikle insanlar karşısındaki beklentinizi düşürün. Onları
 gözlemleyin, sadece yapabilecekleri kadarına izin verin. Gerisini beklemek gibi
 bir hataya düşmeyin. 

Bu hem fiziksel hem de manevi olarak etkilemeye başlar bir
 süre sonra.

Gelelim diğer önerime: mutlaka bir hobi edinin.

Mutsuzluğun en önemli nedenlerinden biri çok fazla düşünmek
 çünkü.

İnsan boş kaldığı anda eskiyi düşünmeye başlar. Genelde de
 eski kötü hatıralar ya da gelecek kaygısı yüzünden mutsuz olur. 

Bu yüzden iş hayatınızın dışında kendinize bir hobi bulun. 

Bir de insanlarla ilişkilerinizde mümkün olduğunca yüzeysel
 olun.

Kimseyi hayatınızın merkezine koymayın. 

İnsan ilişkilerine kafanızı yormayın. Bazı insanları
 isteseniz de hizaya getiremezsiniz.

&nbsp;Dostluk, arkadaşlık,
 aşk güzel kavramlardır ama önce kendiniz gelmelisiniz. 

Önce kendinizi, sonra etrafınızdaki insanları düşünün.

Görüşmek üzere.

&nbsp; 

&nbsp;

&nbsp;Evlerin kendine has
 bir kokusu vardır bilirsiniz. &nbsp;İnsanın
 kendi evinin kokusu, aile evinin kokusu asla unutulmayacak gibi geliyor bana.

&nbsp;Hangi eve girerseniz
 girin, size aynı duyguyu yaşatmayacak.

İnsan, kendi evine girdiğinde o aldığı koku sadece ev kokusu
 mu?

&nbsp;Tabii ki hayır. 

Evler, bizim yaşadıklarımızı saklıyor içinde. 

&nbsp;İnsanı şaşırmasını,
 mutlu olmasını sağlıyor mesela. İki- üç yıldır gitmediğiniz bir evin hala
 bıraktığınız gibi koktuğunu fark etmenin ve böyle kokan ikinci bir ev
 olamayacağını bilmenin garip mutluluğunu yaşıyor insan. 

Çünkü o evin kendine has kokusu, eski anıları tazeliyor.

&nbsp;Kendimi düşünüyorum. 

Birkaç senedir aile evimden uzaktayım. Zaman zaman evime
 gittiğimde belki de ailemden önce o evin kokusu beni keyiflendiriyor. Çünkü her
 şeyin bıraktığın gibi kalması dünyanın en güzel şeylerinden biri.

O koku evlerdeki yaşanmışlıkların bileşkesi ve göstergesidir
 aslında.

Bu konuyla ilgili bana en ilginç gelen şey bu kokuyu o evde
 yaşayanların almaması. 

Belki buna koku demek yanlış oluyor. Sanırım ambiyans demek
 daha doğru. 

Bu ambiyans, aitlik duygusunu doyasıya yaşatır insana. 

Başka bir evde, başka bir kokuya alışmak zaman alır. Dolapların,
 çekmecelerin bile kendine has kokuları vardır. 

Annemiz gibi kokarlar bazen. &nbsp;Ondan ayrı olduğunuz zamanlarda, özlem ile
 beraber, burnunuza bu koku gelir.

Mesela bu konuyla ilgili şöyle bir şey okudum zamanında “Ben
 bunun daha çok ailelerle yani o evde yaşayan insanlarla alakalı olduğunu
 düşünüyorum ama evlerin de kendine has bir kokusu olabilir. Artık taşındığımız
 ve şu anda boş duran eski evimize gittiğimde kapıyı açar açmaz burnuma çarpan
 duvarlara, tavana ve zemine sinmiş o koku, o yuva kokusu. Muhtemelen bir
 başkası yaşadığında silinip gidecek kokudur da aynı zamanda.”

Bunu insanlara söylemek konusunda çok kararsızdım aslında.
 Çünkü yanlış anlaşılabiliyor. 

&nbsp;Bahsettiğimiz koku x
 maddesinin kokusu değil. Temizlik ya da pislikle ilgili de değil. Evlerin,
 kendini belli eden farklı kokuları var. Bazısı ağır, bazısı çok hafif. Sürekli
 burnunuza çarpan bir koku değil tabii ki ama özellikle içeriye girdiğiniz ilk
 üç dakika içerisinde fark edersiniz.

&nbsp;Ben mesela hem kendi
 evimin hem aile evimin kokusunu burnumda taşırım hep. Özlerim de zaman zaman.

Ama bunun dışında unutamadığım mekanlar da var. Mesela
 anneanne evimin kokusu hep daha farklı gelmiştir bana. Sanki huzur dolu gibi. 

Belki de çocukluğumu orada geçirdiğim içindir.

Sizin hiç unutamadığınız bir koku var mı?

&nbsp; 

&nbsp;

İnsan ilişkileri konusunda burada pek çok kez sohbet ettik. 

Benim bu konudaki görüşlerimi az çok biliyorsunuz artık.
 Bugün biraz daha özel bir konuya değineceğim. Kendimi tam da bu modda
 hissediyorum.

&nbsp;Bugünkü konumuz vefa.

Daha doğrusu, hayatın tüm zorluklarını vefalı insanlarla
 paylaşabilmenin güzelliği.

&nbsp;Bugün sizlere vefanın
 sözlük tanımını yapmayacağım. Çünkü herkes için farklıdır bu tanım. Hatta öyle
 ki bazı kalıplara sığdıramayız bunu. 

&nbsp;Vefalı insan, herkes
 için farklı bir anlam ifade eder. Öyle ki yemeğini paylaşandır, yoklukta elini
 uzatandır, kötü günde olsanız iki eli kanda olsa yetişendir, içtendir,
 güvenilirdir. 

İki farklı insan tipi arasında bile öyle büyük bir uçurum
 var ki. Bu örnekleri her daim, her farklı konuda çoğaltabiliriz.

Vefa içten ve sarsılmaz gönül bağlılığıdır. 

İki kişi arasında sevgi köprülerinin kurulmasını sağlar.
 Vefakar insan, karşılık beklemeden dostunun yanında olandır. Vefasız insan ise
 gönlü fakir olandır. Kin tutar, kusur arar ve benmerkezcidir.

Vefalı insanların en belirgin özellikleri şunlardır:
 arkadaşlarına yardım ederler, verdiği sözde dururlar, dostlarının kara günlerde
 onların yanında olurlar, kendisine yapılan iyilikleri unutmazlar, dostlarına
 zaman ayırırlar, bivefa olan insanlara bile iyilik ile yaklaşırlar. Az sayıda
 bulunan, değerli insandır.

&nbsp;Hayatınızda böyle bir
 insan varsa, gerçekten ama gerçekten çok şanslısınız demektir. 

&nbsp;Bir düşünseniz
 etrafınızdaki kaç kişi, sizinle çıkarsız bir gönül ilişkisi içerisinde?

&nbsp; Size en samimi
 haliyle yaklaşan, sizin için bir şeyler yapıyormuş gibi davranan insanlardan
 çektiklerinizi hatırlayın. Ve belki de hala etkilerini taşıdığınızı. 

İnsanlar böyledir. Önce samimi davranır, sizin yanınıza
 gelir, korunmanız altına girer sonra yavaş yavaş onun annesi gibi hissedersiniz
 kendinizi. Onun yapması gerekenleri yapmaya başlarsınız, onun eksiklerini
 tamamlarsınız. 

&nbsp;Ve tüm bunlar olurken
 karşınızdaki insan hep almaya meyillidir. Özel ilişkinizde olmasa da toplumsal
 alanda veren taraf hep siz olursunuz. 

&nbsp;Ben benim bugüne
 gelmemde emeği geçen, gerçekten ufacık da olsa etkisi dokunan herkese çok
 minnettarım. Zaman zaman da telefonlaşır, İstanbul’a gittiğimde görüşürüm.
 Çünkü bana vefanın önemli olduğu öğretildi.

&nbsp;Başka insanlar gibi
 geçmişte kaldı diyemiyorum ben. Bana yapılan her bir iyiliğin karşılığını hem
 bu dünyada hem de diğer dünyada almaları için çaba gösteriyorum. Birileri
 zorunda değilken benim için bir şeyler yapmış olacak ve ben buna minnet
 duymayacağım öyle mi?

&nbsp;Gerçekten
 ‘yapmasaydın’ lafına mı gelecek tüm iyilikler ve vefa?

Allah hepimizi başkalarının sırtından geçinen ama ilk
 terslikte sırtını dönen yine de canı herkesten fazla yanıyormuş gibi görünen
 insanlardan korusun.

Güzel zamanlarda görüşebilmek dileğiyle… 

Hoşçakalın.

&nbsp;

İnsanların hayatlarında yer almasını istemediği bazı şeyler
 vardır. Hatta bazı insanlar da vardır. Mesela bazıları çok neşeli ve çok
 pozitif insanlara katlanamazlar bazıları da gergin ve sinirli insanlara
 katlanamazlar. 

&nbsp;E tabii ki tekrar
 altını çizmek gerekir ki insan sosyal bir varlıktır ve diğer insanlara ihtiyaç
 duyar. Hem de herkes. Yalnızlıktan hoşlanan insanlar da aslında yalnızlık
 düşüncesinden, insanın kendisiyle baş başa kalmasından hoşlanır. Ama uzun
 süreli bir yalnızlık herkesin en çok kaçtığı şeylerden biridir.

&nbsp;Ben, hayatım boyunca
 kavga tarafında olmadım. Kavganın benim vücudumda belki de herkesten farklı
 tepkimeleri oluyor. İçinde olmadığım bir kavgada bile elim ayağım titrer,
 tansiyonum düşer. Kavga hatta yüksek ses duyduğum anda kaçarım o ortamdan. 

Son birkaç aydır savaştığım bir sorun vardı. Kavga gürültü
 olmasın, aslında o onu yapmak istememiştir gibi cümlelerle yatıştırdık
 kendimizi. Ne yazık, bazı şeylerin önüne geçilmiyor. Çünkü karşınızdaki insanda
 en ufak bir değişim bile görülmüyor.

&nbsp;Bu durumda benim
 agresif insanlardan uzak durmam gerekir değil mi? Fakat burası da ikiye
 ayrılıyor benim için. &nbsp;İnsanlar sinirlenir
 sevgili okurlar. Herkesin bir çizgisi vardır ve bu çizgi aşıldığında sinirler
 gerilir. 

Ben sakin biriyimdir ama benim çizgilerim aşıldığında, hayat
 tarzıma müdahale edildiğinde sinirlenirim. Herkes sinirlenir buna. &nbsp;İşte benim seçimim burada başlıyor. Sinirlendiğinde
 bunu öfkeli de olsa belli eden, gerekirse benimle tartışan bir insanla mı
 hayatımı paylaşmak isterim yoksa hiçbir şey yokmuş gibi davranan, geride duran
 biriyle mi?

&nbsp;Benim için sorunların
 çözümü konusunda yapılması gereken şey konuşabilmek. Gerek sinirle gerek sakin
 bir şekilde konuşabilmek. Bu nokta insan ilişkileri konusunda çok önemli. Çünkü
 pasif agresif tutum insanı çok yoruyor.

Pasif agresif tutumun aktif agresif tutuma göre daha
 tehlikeli olduğunu düşündüğüm bazı yerler ve konular var. Hatta pasif
 agresifliği acilen tedavi edilmesi gereken aksi taktirde insanın bütün sinirini
 kendisine yöneltmesine sebebiyet vererek çok ciddi sorunlara sebep olabilecek
 bir sorun olarak görüyorum.

Pasif agresif insanlar son derece sakin ve sağlıklı
 görünürler. Dışı seni, için beni yakar misali…

İçindeki davranışları yaşamlarını paylaştıkları kişi
 tarafından görülebilir ancak. Hiçbir şeye karışmazlar, hiçbir fikrini
 belirtmezler, karşısındakini istediği gibi özgür bırakırlar ama içinde
 bulundukları ortamlar için her şeyi karşısındaki kişiden beklerler. 

‘Ben size karışmıyorum, hiçbir şey söylemiyorum’ ve ‘Sizin
 istediğiniz olsun, bana karışmayın’ derler ama sinsidirler aynı zamanda.

&nbsp;Böyle insanlara sen
 de şöyle birisin diyemezsin mesela. Çünkü görünüşte hiçbir kusurları yoktur. Ama
 dönüp yaşadıklarınıza bakınca hayatınızı zehir ettiklerini en net siz
 görebilirsiniz.

Bana uzak, Allah’a yakın… 

Görüşmek üzere…

&nbsp;

&nbsp;Fark ediyorum ki son
 zamanlarda farklı bir sosyal gerçeklik inşa ediliyor. Elimizde tuttuğumuz
 telefonlar, artık genç yaşlı demeden herkesin hayatını etkiliyor.

&nbsp;Hatta öyle ki
 hayatlarını etkilemekle kalmadı, hayatını baştan yaratıyor. 

&nbsp;Daha önce de bu
 konuyla ilgili birkaç şey yazmıştım ama sanırım sizden çok benim için yeterli
 gelmedi. 

&nbsp;Çünkü bu konuda herkesin
 sinirli olduğunu düşünüyorum. Sosyal medya hepimiz için yeni bir yaşam stili diretiyor.

&nbsp;İnsanlar da zengin
 fakir demeden bu akımın peşinden gidiyor. Bence bir insanın bir şey yapmadan
 önce düşünmesi gerekiyor. Bu yaptığım benim karakterimle/düşüncelerimle örtüşecek
 mi diye. Fakat ne yazık ki bunu görmüyoruz artık.

&nbsp;Mesela sokağa
 çıktığınızda gördüğünüz on kişinin dokuzunda aynı saç modeli, aynı giyim tarzı
 var. Tabii ki bunu kendine yakıştıran da var ama sosyal medyadaki gerçeklik
 inşası artık modayı da etkiliyor.

Okuduklarımız davranışlarımızı şekillendiriyor. Bu cümlemi
 unutmayın, yakın zamanda size bunu örneklerle tekrar anlatacağım.

&nbsp;Kırklareli
 Üniversitesi’nde çok sevdiğim bir hocamın dersinde simülasyon kavramını incelemiştik.
 Detaylı incelemeler sonrasında da kendi hayatımızdaki simülasyonlara dikkat
 çekmiştik.

&nbsp;Bir konuda bilginiz
 olunca, etrafınızdaki gördüğünüz şeyler de gözünüze çarpmaya başlıyor. Mesela,
 sosyal medyanın aslında ne kadar sahte bir yer olduğunu görüyorsun. 

&nbsp;Sosyal medyada değişen
 insanlar, değişen hayat düzeni artık bizim ulaşabileceğimiz bir noktada değil.
 İnsanlar öyle farklı davranıyorlar ki. 

Ben bazen birebir görüştüğüm insanları sosyal medyada
 tanıyamıyorum mesela. Artık estetik günümüzde normal hale geldi. Çünkü sık
 karşılaşmaya başladık.

Bir şeyi ne kadar sık görürseniz, onu normalleştirme süreniz
 de o kadar kısa oluyor. Bunu estetik operasyonlar bazlı söylemiyorum. Estetiğe
 karşı çıktığım gibi bir yargı yaratmak da istemem. Aklınıza gelebilecek her
 şey.

İnternette, televizyon programlarında, sosyal medyada
 sürekli karşınıza çıkıyordur. Aileler artık videolar çekerek internet üzerinden
 para kazanmak istiyor. Eksiden gençlerin yaptığı şeyleri şimdi 35-50 yaş
 aralığı devam ettiriyor. 

Başta garipsiyorduk artık gülmeye başladık. 

&nbsp;Çünkü alışıyoruz.
 Sosyal medya bizi bir şeylere alıştırmaya başladı. Nasıl olmasın ki? Kendimize
 bir çizgi çekemiyoruz. 

Kendimizi sosyal medya kullanımı esasında
 sınırlandıramıyoruz. Ben birkaç sene önce sosyal medya kullanmayı bıraktım.
 Şimdi birkaç şeye baktığım bir hesabım var, kendi adımla açmadığım bir hesap.
 Orada genelde pratik bilgiler ve yemek tariflerine bakıyor, belki biraz da
 gündemi takip ediyorum.

Gündem konusunda biraz dememin de sebebi var. Ne yazık ki
 sosyal medyada inanılmaz bir bilgi kirliliği var. Bir konuda yaptığınız
 araştırmanın, okuduğunuz iki cümlenin zıttını bir başka paylaşımda okuyorsunuz.


Birileri sürekli başkalarını yalanlıyor. İnsan hangisine
 inanacağını şaşırıyor gerçekten.

&nbsp;Birileri sürekli
 alışveriş yapıyor, birileri sürekli toplumsal mesaj içerdiğini düşünen saçma
 sapan kısa film tadında videolar yayınlıyor, birileri yalan yanlış bilgilerle
 insanları gaza getiriyor, birileri din adı altında insanları kandırıyor,
 birileri falla büyüyle gündeme gelmeye çalışıyor.

İşimiz zor, hem de çok zor.

Mutlu günler diliyorum. Görüşmek dileğiyle.

&nbsp;

&nbsp;Dinlediklerimiz,
 duyduklarımız özellikle de türkülerimiz bizi bize ne kadar güzel anlatıyor
 değil mi?

Günümüz şarkılarından daha farklı bir havası var.

Hani seksenli- doksanlı yılların şarkılarını dinlerken bir
 başka duygu estiriyor ya içimizde…

Hani o duyguyu yeni şarkılarda bulamıyoruz.

&nbsp;İşte türküler de aynı
 benim için.

Yakın zamana kadar bu kadar sıkı bir türkü dinleyicisi değildim.

Üniversite ikinci sınıftayken önce daha özgün müzik dinleyerek
 başladım. 

Nurettin Reçber, Edip Akbayram, Onur Akın, Ahuzar ve Efkan
 Şeşen gibi isimleri dinlemeye başladım önceleri. Aslında bu isimlerden pek
 çoğunu ara ara dinliyordum ama açıkçası eserlerinin özgün müzik kapsamında
 olduğunu düşünmemiştim.

&nbsp;Üniversitede bir
 arkadaşımla aynı evi paylaşmaya başladığımız zaman müzik zevkim de değişmeye
 başladı.

Yukarıda saydığım isimlerden en çok Efkan Şeşen’i seviyorum
 sanırım. Efkan’ın sesi de sözleri de bir başka dokunuyor içime. 

Efkan’ın yanı sıra bir de Nazlı Öksüz’ü çok seviyorum.

Nazlı Öksüz’ü de babam sayesinde dinlemeye başladım.
 Katıldığı bir programda ‘Yazın Yağar Kar Başıma’ türküsünü söylüyordu.

O şarkıyla tanışmıştık yani. Nazlı Öksüz’ün en sevdiğim türkülerinden
 biri oldu bu. Türkülerin yerinin ayrı olduğunu daha önce de dile getirdim.

Çünkü bizi, bize anlatıyor. Hem de bizim dilimizden.
 Bilmediğimiz, anlayamadığımız hiçbir şey yok türkülerin içinde. Özellikle de
 batıya özgü sesler yok. 

Yüz yıllardır yaşadığımızı, yüz yıllardır kullandığımız dilde,
 kullandığımız ağızda bize tekrar yansıtıyor türküler. Tam da bu yüzden değerli
 işte.

&nbsp;Popüler müziklere laf
 söylemek değil amacım.

Yoksa günümüz şarkıcılarından da çok sevdiğim isimler var.
 Özellikle işini temiz yüreklilikle yapan, inandığı şeyin arkasında duran ve
 popüler kültürün içerisinde heba olmayan isimleri çok seviyorum.

&nbsp;Sanırım benim sanatçı
 ayrımım burada başlıyor.

Popüler kültür içinde kendisine bir yer açmaya çalışmayan
 herkese çok büyük saygı duyuyorum çünkü artık bunun için çabalayan çok az insan
 kaldı.

Nedense hep kendimizi başka bir kalıbın içerisine sokuyoruz.
 Kendimiz olmaktan mı utanıyoruz, bizi gördükleri kimlikten mi utanıyoruz
 bilmiyorum.

&nbsp;Gururla, dinlediğimi
 de izlediğimi de söyleyebilirim her ortamda. 

Benim dinlediklerim, bir başkasına zarar verebilir mi?

İçerisinde galeyana getiren cümleler mi var? Eğer bir zarar
 ya da sorun teşkil etmiyorsa herkes istediğini dinlemekte özgür olmalı diye
 düşünüyorum.

Daha bizden günlerde görüşmek ümidiyle.

&nbsp;İnsanlarla gün
 içerisinde pek çok kez iletişime geçiyoruz. Peki gerçekten kaçını dinliyoruz?

Ben bir süredir, insanların konuşmalarında sadece önemli
 olan kısımları alıyorum. &nbsp;

Oldum olası uzun uzadıya konuşmalar beni hep çok bunalttı.
 Zaten kısıtlı vaktimizde birbirimizle iletişim kurmaya çalışıyoruz neden o
 konuyu ta ezelden başlayıp anlatırsınız ki?

&nbsp;Gün içerisinde de iş
 yerinde de bunları yaşıyorum. Ben biraz net cevap insanıyım. Cevap beni üzecek
 olsa da sevinçten göğe yükseltecek olsa da kısa süre içerisinde cevaba ulaşmak
 isterim.

&nbsp;Mesela gün içerisinde
 bir şey soruyorum.&nbsp; ‘X işi halledebildik
 mi?’ gibi eğer cevap uzamaya başladıysa bilin ki halledilmedi.

Bir işi yapamadıysanız, neden yapamadığınıza dair
 dallandırıp budaklandırmaya lüzum var mı? 

Hadi anlatmanız gereken detaylar var diyelim, başta hayır
 deyin sonra anlatın. 

Cevap genellikle şöyle oluyor:

&nbsp;Aslında x kişisi
 geldi ama y kişisi ona a nesnesini vermemiş. O da a nesnesini alamadığı için b
 nesnesini buraya getirememiş. Ben de bundan mütevellit c işini yapamadım. Ama
 zaten x kişisi hiçbir işini zamanında yapmıyor …

Cevaplar böyle uzayıp gidiyor.

Ben özellikle iş hayatında başkasının suçlanmasına biraz
 karşıyım. Bir işi yapamamış olmanızı sürekli başka sebeplere bağlamanızı da
 doğru bulmuyorum. Tabii ki iş yükünün paylaşıldığı zamanlarda bir başkasının
 yapmadığı iş, sizin o işi devam ettirmenizi engelleyebilir. 

Ama profesyonel biri olarak sizden önce yapılması gereken
 işi de yapmanız lazım gelebilir bazı durumlarda. Bunun dışında bunu sürekli
 olarak yapan biri varsa da uyarılması gerekir.

Kimse sizin işinizi tamamlamak zorunda değil tabii ki. Siz
 de başkalarının işini tamamlamak zorunda değilsiniz. 

Kaldı ki dinleme konusu kendi içimde biraz da buradan
 açıldı. Ben yukarıda bahsettiğim iki karakterde olan insanlarla genelde tartışmıyorum.
 Dinlemiyorum da.

Çünkü suçlayacakları, işaret edecekleri bir başkası mutlaka
 var. Kendi başarısızlıkları altında mutlaka başka sebepler yatıyor. Ben
 yapamadım cümlesini böyle insanların ağzından neredeyse hiç duymuyorum ben. Bu
 sebeple de insanları dinlemeyi bıraktım.

Herkes için söylemiyorum tabii ki. Can kulağıyla dinlediğim
 insanlar da var. 

Ama artık insanların konuşmalarının arasından kendi işime
 yarayacak, sorunumu çözecek kısımları not alıyorum zihnimde. Gerisini içimden
 şarkı söyleyerek dinliyorum. Karşımdaki kişinin söylemek istediği şeyi ilk
 cümlesinden anlayınca yaptığım şey bu oluyor daha doğrusu.

Devamında süregelen beş- on dakikalık boş konuşmaları
 dinliyormuş gibi yaparak geçiştiriyorum. 

Çünkü insanlar artık dolu şeyler anlatmıyor. Kendilerini
 haklı çıkaracak, kendilerini masum gösterecek cümlelerin peşindeler. Kimse bir
 olayı gerçekten olduğu gibi anlatmıyor zaten. O yüzden doğrusunu bildiğimiz
 yalanları dinlemeye de tahammülümüz kalmadı.

Oysa herkes her şeyi olduğu gibi anlatsa, böyle bir sorun da
 yaşanmayacak. 

Ama korkuyoruz. Yaptığımızın da yapamadığımızın da gün
 yüzüne çıkmasından çok korkuyoruz. Çünkü hiçbir işi yapmak istediğimiz için
 yapmıyoruz. Güzelini ve doğrusunu yapmıyoruz. 

Allah selamet versin hepimize.

Görüşmek üzere.

&nbsp;Tekrar merhabalar.. 

Öncelikle bu yazının başında bir uyarı yapmak istiyorum. Bu
 yazı aynı zamanda bir film eleştirisidir ve filme dair birkaç noktada spoiler
 barındırabilir. &nbsp;

&nbsp;Eğer filmi izlemek
 gibi bir düşünceniz varsa, lütfen yazıyı daha sonra okuyun. 

&nbsp;Bundan birkaç gün
 önce Hint Film sektörü hakkında bir yazı yazmış ve son zamanlarda izlediğim bir
 filmi paylaşmıştım. Sizden de aldığım dönütlere inanarak söylüyorum ki Drishyam,
 Hint film sektörünün son zamanlardan en başarılı gerilim filmlerinden biri.

Hatta aynı yazıda Ajay Devghan’ın hak ettiği ünü
 kazanamadığından, ülkemizde bir Aamir Khan kadar tanınmadığından bahsetmiştim. 

&nbsp;Bugünkü yazım da
 Aamir Khan üzerine olacak. 

Sanıyorum ki artık Aamir’i tanımayan yoktur. Hele ki film
 severler mutlaka bir filmiyle tanışmıştır Aamir Khan’ın.

Lise dönemlerinde de çok izletilirdi mesela. &nbsp;Özellikle toplumsal mesaj içeren filmleri,
 okulların son haftası öğretmenler tarafından çok tercih edilirdi.

Aamir’in son filmi Laal Singh Chadda üzerine konuşmak
 istiyorum bugün. 

&nbsp;Bu film bir uyarlama
 filmi aslında. Çok da tanıdık bir filmden uyarlanmış: Forrest Gump

Başrollerinde Aamir Khan ve Kareena Kapoor var uyarlama
 filminde.&nbsp; Bu ikiliyi daha önce pek çok
 filmde izledik. Hani oyuncuların enerjisi tutar da başka biri olsa o kadar
 keyif vermez ya hani, bu ikili arasında da böyle bir enerji var benim için.

Ama Tom Hanks ve Robin Wright kadar uyumlu geldi mi uyarlama
 filmi… Ne yazık ki hayır.

&nbsp;Kaldı ki bu
 düşüncemin arkasında bir de tarihsel olgular yatıyor sanırım. 

Baktığımız zaman Forrest Gump her şeyiyle bir Amerikan
 filmi. Biz de az çok Amerikan tarihine aşinayız. 

&nbsp;Tabii ki uyarlama
 filmi olduğu için Laal Singh Chadda filminde Hindistan tarihindeki önemli
 noktalara değinilmiş. Fakat genel olarak insanlar Hindistan tarihiyle ilgili
 çok net bilgiler bilmediği için, özellikle Avrupa’dan izleyen insanlar filmi
 beğenmemiş.

&nbsp;Aslında Hindistan’da
 yaşanan ayrımlar güzel işlenmiş diyebilirim. Özellikle mezhep ayrılıkları, bu
 ayrılıkların yarattığı savaş gerçekten duygusal bir bağ ile seyirciye
 aktarılmış. 

Film hakkında yapabileceğim iyi yorumlardan biri de şöyle ki
 dinin, Hint yaşamı üzerinden siyasi ve dini çekişmelerin insanları, toplumu nasıl
 ezdiğini ve yıprattığını seyircinin gözüne sokuyor adeta.

Filme bir bütün olarak baktığımızdaysa, özellikle Hint filmi
 sevenler için uygun bir alternatif olarak görülüyor. Aamir Khan’ın müthiş
 oyunculuğu da insanı doyuruyor gerçekten.

55-56 yaşındaki bir aktörün bu kadar rahat bir şekilde genç
 bir insanı canlandırabilmesi ve bunun hiçbir şekilde sırıtmaması şaka gibi
 gerçekten.

Bir sonraki film eleştirimizde görüşmek üzere…&nbsp; Şimdiden iyi seyirler.

&nbsp;Son zamanlarda etrafımdaki
 insanları daha dikkatli incelemeye başladım. 

&nbsp;Ne yazık ki başlıkta
 yazandan öteye gidemiyorum. Burada tıkandım.

Sanıyorum ki çağımızın en büyük sorunlarından biri bu. 

Gerek çevremde gözlemlediğim gerek bire bir sohbet etme
 şansı yakaladığım her insanda gördüğüm davranışlardan birisi bu. Sohbet
 sırasında karşımdaki çok mantıklı ve bilinçli konuşuyor. Hatta onlardan
 öğrenmem gereken çok şey olduğunu düşünüyorum. Ama sonrasında neler oluyor hiç
 düşündünüz mü ya da aynısını yaşadınız mı?

Aynı insan, kendi davranışlarında tam tersini yapıyor.

&nbsp;Hele aynı konuda bana
 akıl veren insanların verdikleri aklın tam tersini yapmaları yok mu, işte o
 zaman işler çığırından çıkıyor.

İnsanın kendisiyle çelişmesini çağımızın hastalığı olarak
 görüyorum artık ben. 

&nbsp;E tamam insanın
 fikirleri değişir, davranışları şekillenir de dün ve bugün kendinizden bu kadar
 farklı olmanıza sebep olan şey ne o kadar merak ediyorum ki.

Bazı şeyler ne kadar çaba sarf ederseniz edin değişmeyecek.
 Bu durumda yapmanız gereken şey kendinizi değişime zorlamak değil, sözlerini
 değiştirmek olacak.

Çünkü birilerine yaranmak adına yaptığınız konuşmalara
 uymadığınızı gördüğümüz zaman kim olursa olsun aramıza mesafe girecek.

İnsanın sözünün eri olması durumu burada da geçerli bence.

Bu konu hakkında biraz araştırma yaparken şu sözlere
 rastladım, söyleyen kişi belirli olmadığı için isimsiz olarak aktaracağım
 sizlere:

“Hepimizin gelişen teknolojiyle gözlem yeteneği de gelişti. Haliyle
 iyi mantık kurup konuşabiliyoruz ama iş pratiğe gelince ilkel ve duygusal
 dürtülerimiz bazen bizleri bırakmıyor ve mantıksızca davranıyoruz.”

&nbsp;İş gerçekten böyle
 olabilir. Bu durum yalnızca böyle açıklanabilir diye düşünüyorum. 

&nbsp;Gerçi ilkel dürtülerimiz
 mi yoksa daha içte yatan ‘zarar görmeyeyim’ düşüncesi mi bizi harekete
 geçiriyor bilmiyorum. Çünkü durum biraz garip benim için.

&nbsp;Ortada olmak, gri
 olmak hiçbir zaman bana uygun değil. Hayatımda en büyük zararları da böyle
 insanlardan gördüm. En çok onlar tarafından yolda bırakıldım.

Çünkü böyle insanların asıl derdi kendilerini anlatmak ya da
 sizi anlamak değildir. Olayı üstten hızlıca tarayıp, A kişisine de B kişisine
 de laf söylememeyi ya da tepki göstermemeyi tercih ederler. Ola ki tepki
 görebileceği bir durum olursa karşısındaki iki kişi de ortadaki bu kişiye laf
 söyleyemez. 

Bunların ilkel bir dürtüden çok çağımızın dürtülerinden
 olduğunu düşünüyorum.

&nbsp;Lafa gelindiği zaman
 herkes açık sözlü insanları çok sever. Ama en çok zararı da onlar görür. 

Bunu ben açık sözlü biriyim demek için söylemiyorum. Benim
 de ağzımı açmadığım yerler mutlaka oluyor. Fakat hiçbir zaman hiçbir
 tartışmadan saklanmıyorum.

&nbsp;Söylediklerimin de söylemek
 istediklerimin de her daim arkasındayım.

Bir gün gerçekten karşılıklı konuşabilmek dileğiyle. 

Hoşça kalın.

&nbsp;Son zamanlarda filmlere,
 özellikle Hint filmlerine sarmış durumdayım. 

Arkadaşımın tavsiyesiyle başladığım filmlerin devamını
 getiriyorum. Aslında hint filmlerinin insanı çeken bir tarafı var. 

Hint film sektörü aslında ikiye ayrılıyor. Birincisi popüler
 filmler üreten Mumbai sineması ve entelektüel filmler üzerine çalışan Kalküta
 sineması. Bu ayrım tıpkı Hollywood ve New York sineması gibi.

Şu an TV dizilerinde denk geldiğiniz gibi uzun uzadıya
 bakışmalara çok denk gelmedim Hint filmlerinde. 

Hatta en eskilerde bile çok uzun soluklu olmuyor bakışmalar.
 Zannediyorum ki bizim Türk dizilerinde olduğu gibi zaman doldurmak üzerine
 ekleniyor senaryoya bu tür bakışmalar ya da uzun odaklı çekimler.

Hint filmleriyle ilgili şimdilik en büyük sıkıntım uzun
 sürmesi. Gerçi bazı filmlerde bu da gözüne batmıyor insanın.

&nbsp;Mesela Ajay Devgan’ın
 oynadığı Drishyam filmi toplamda iki saat kırk beş dakika uzunluğunda. Bir
 solukta izlediğimi söylesem şaşırır mısınız?

Gerçi, takip edenler bilir ki Ajay, Hint filmi sektörünün en
 ‘underrated’ oyuncularından biridir. Zaman zaman belli bir çıkış yakalasa da ülkemizde
 adını ezberletmiş Aamir Khan ya da Shah Rukh Khan gibi olamadı. 

&nbsp;Eğer biraz ilginiz
 varsa Ajay Devgan’ın filmlerini izlemenizi öneririm. Özellikle Drishyam izleyebileceğiniz
 en kaliteli Hint filmlerinden biridir. 

&nbsp;Bu filmde bir
 oyuncuya daha parantez açmamız gerektiğini düşünüyorum:

Tabassum Fatima Hashmi.

Gözümüzde portresi oluşan Hint filmlerinin kadın
 aktörlerinin yanı sıra, keskin yüz hatları, sert bakışları filmde beni çok
 etkiledi. Kadınların daha ılıman olduğu Hint filmlerinin aksine Meera Deshmukh,
 çarpıcı otoritesiyle filme hem gerilim hem de heyecan kattı. 

Tabii ki filmde oyunculuğunu beğenmediğimiz isimler de var.
 Ama filmin genel kanısına bir etkide bulunmadıklarını düşünüyorum ben. 

Hakkını yemememiz gereken bir diğer isim de Kamlesh Sawant. 

Hani Türk dizilerinde bir karakter rolünü o kadar iyi oynar
 ki ona gerçek hayatta bile sinir olur ya insanlar, heh işte Kamlesh Sawant da
 aynı şeyi yarattı bende.

Özellikle Tabassum Fatima Hashmi’nin oyunculuğuyla Kamlesh
 Sawant’ın oyunculuğunun harmanlandığı sahneler tam bir gerilim fırtınası
 yarattı izleyenlerde.

&nbsp;Sawant’ın &nbsp;sert tavrı, Hintlilere özgü konuşması ve
 davranışları filmin en gerçekçi yanlarından biriydi. Hint filmi takipçileri
 özellikle polis egemenliğinin filmlerde nasıl işlendiğini daha yakından bilir.

Velhasıl kelam, Hint Filmi sektörü görmezden gelinmeyecek
 bir ilerleme kaydetti son zamanlarda.

Zaman zaman buradan, artık Avrupai filmlerden sıkılmış, bize
 daha çok benzeyen duyguları barındıran filmleri detaylandırmaya çalışacağım.

Görüşmek üzere.

&nbsp;Uzun bir zamandır ev
 arkadaşımla kendimize bir film listesi yapmayı planlıyorduk. 

Beğendiklerimiz, düşüncelerimiz değiştikçe sıraladığımız
 filmlerden keyif almayacağımızı fark ettik. 

&nbsp;Zaten gün içerisinde
 canımızı sıkan pek çok şey var. 

Bir de etraftan etkilenmeye başladığımız zaman gün bizim
 için yirmi dört saat değil de kırk sekiz saatmiş gibi geliyor. 

&nbsp;Baktık ki
 etrafımızdaki insanları değiştiremiyoruz, öyleyse biz kendimizi değiştirelim. 

Artık, çevremizde dönüp dolaşan şeylerden
 etkilenebileceğimiz en az düzeyde etkilenmeye çalışıyoruz. 

Çünkü hayat başkaları yüzünden sırt dönülmeyecek kadar
 güzel. 

&nbsp;Çok zor şeyler
 yaşadık gerçekten. Bunları yaşarken yanımızdaki bir iki kişi dışında kimse
 yoktu. 

Bu yüzden şimdi sahip olduklarımıza daha sıkı sarılıyoruz. 

&nbsp;Bazı insanlar,
 olaylarla güçlenerek büyürler. Herkese de nasip olmaz bu.

&nbsp;Söylediğim şeyi okulda
 öğrendiğiniz teorik bilgiyi işte davranışa dökünce daha iyi anlamanız gibi düşünebilirsiniz.


&nbsp;Ben genelde kendi
 hayatımla ilgili şeyleri herkesle paylaşmam. Bundan hoşlanmıyorum. İnsanların
 beni anlayabildiğini de düşünmüyorum. Ama dinlemeyi çok severim. Doğruyu
 dinlemeyi severim.

Geçiştirmelik cümleler benim canımı sıkmaktan öte gitmiyor. 

İnsanlar konuşurken karşısındakini hafife alıyor nedense.
 Yalan olduğunu bildiğim halde dinlediğim çok şey oldu.

Ama artık bunu yapmak istemiyorum.

&nbsp;Kendimce yaşamak
 istediğim bir hayat var evet. Şu an ne kadarı için çabalıyorsun derseniz bir cevabım
 yok. 

Ama zihnimde, artık planlarımın düzene oturması için doğru
 zamanın geldiğini düşünüyorum. Ve bunun önüne başka şeylerin geçmesine müsaade
 etmeyeceğim. 

Bu planların önüne başka insanların sıkıntılı süreçlerini koymayacağım.
 Çünkü ben de zor zamanlardan geçiyorum. Etrafımızdaki pek çok kişi zor süreçler
 yaşıyor zaten.

Hayat dediğimiz şey bu zorlukların etrafında bizim ne gibi
 tepkiler verdiğimizden oluşuyor. Siz bir şeylerle boğuşurken etrafınızdaki
 diğer kişiler de dertlerle boğuşuyor olabilir.

Yani birimizin, bir diğerine üstünlüğü yok.

Çünkü olaylardan nasıl etkilendiğimiz de birbirinden ayrı.

&nbsp;İşte tüm bu
 düşünceler içerisinde, kendimiz için vakit ayırmaya başladık.

Güne erken başlamak, günü tam vücudun artık direnemediği
 noktada bırakmak gibi.

&nbsp;Akşamlarımızı da
 kendimize ayırdık başkalarına ayırmaktansa canımızın istediği, yapmaktan keyif
 aldığımız bir aktiviteyi yapmak daha mantıklı geliyor bize artık.

Size de aynısını öneriyorum.

Güzel günlerde buluşabilmek dileğiyle…

&nbsp;Son günlerde sosyal
 medyayı meşgul eden bir olay yaşandı. 

Genç bir erkek, evliliğe hazırlandığı kız arkadaşının istediği
 tarihte nişan yapabilmesi için çalışıp para biriktirerek aldığı telefonunu
 satmış. Genç çiftimiz bunu da sosyal medyada bir videoyla paylaşmış.

&nbsp;Olayın aslı böyle
 midir bilmiyorum ama bu vesileyle aklımdakileri sizlerle paylaşmak istedim.

&nbsp;Bir genç olarak
 üniversiteden hemen sonra iş bulmanız, iş bulduktan sonra da evlenmeniz
 bekleniyor garip bir şekilde. 

&nbsp;Peki gençleri evliliğe
 soğuk bakmaya iten sebep ne sizce?

Ben söyleyeyim:

Masraflar.

&nbsp;Zaten bir tanıma
 süreci insanlar için yeterince masraflı gidiyor. Sonrasında isteme, söz vs.
 Bunlar gerçekten gençlerin aklını bulandıran şeyler. 

&nbsp;Ne yazık ki bu konuda
 genç kızlarımıza ve ailelerine de pay düşüyor.

&nbsp;Bazı düğün istekleri
 öyle garip ki, başlık parası yok ama var gibi.

&nbsp;Bazen sosyal medyaya
 düşüyor listeler. Ne çok kişi sırf masraflar sebebiyle vazgeçti evlenmekten bir
 bilseniz.

&nbsp;Düşünüyorum da
 düğünler için masraf yapılması da çok saçma geliyor. 

Hele ki içinde bulunduğumuz dönemde sırf insanlar üç-dört
 saat eğlenecek diye binlerce lira harcamanın bir mantığı var mı?

&nbsp;Biriyle yeni bir
 hayata başlıyorsunuz ama binlerce lira borcun altına girerek. 

&nbsp;Yurt dışındaki genç
 çiftlere imreniyoruz sizce sebebi ne?

&nbsp;Çünkü evliliklerinin
 ilk yıllarını gezerek, öğrenerek ve eğlenerek geçiriyorlar. Bizde tam tersi,
 akrabalarımızın eğlenmesi için planladığımız bir düğünün masraflarını ödeyerek
 geçiriyoruz.

&nbsp;Zaten yeni bir hayata
 alışmaya çalışan iki insanı, kocaman bir borcun altına sokarak çatışmaya
 itiyoruz. 

Evliliklerin ilk beş sene içerisinde bitmesini de biraz buna
 bağlıyorum. Çünkü çiftleri bir arada durmaya zorlayan bir borç var. Borç
 bittikten sonra, evliliğin kendilerine göre olmadığını düşünen iki insan da
 yollarını ayırıyor haliyle.

&nbsp;Oysa, sade bir tören de
 gayet yeterli değil mi?

Biraz gösteriş yapmak için, sadece birkaç gün hatta birkaç
 saat konuşulacak bir düğün için gençleri kocaman bir borç yükünün altına sokmak
 ne kadar doğru olabilir ki?

&nbsp;Gençlerimize gücünü
 aşacak yükler yüklemeyelim.

&nbsp;Akrabalarımızın
 gönlünü hoş tutmak için sonraki beş senemizi de heba etmeyelim diye düşünüyorum
 ben. 

Çünkü hayat yeterince zor.

Biriyle hayatımızı birleştirmek de karmaşık. Bırakın gençler
 evliliklerinin ilk yıllarını kendilerine ayırsınlar. Birbirleriyle fatura ve
 borç senetlerinden başka şeyler paylaşsınlar. 

Kimseyi başka bir taahhüttün altına sokmayalım. 

&nbsp;Biz çektik, başkaları
 çekmesin adı altında karşımızdakinden de gücünün yettiğinden fazlasını
 istemeyelim bence. 

Yüz yüze bakmaya devam edeceğiz nasıl olsa…

&nbsp;Herkesin ama herkesin
 hayattan bir beklentisi var.

&nbsp;Büyük ya da küçük
 fark etmiyor bu beklenti mevzusu. Hatta sadece hayattan bir beklentimiz değil,
 birbirimizden de beklentilerimiz var. 

Beklentilerimizi neye göre yönlendiriyoruz?

Daha doğrusu bir insandan, bir olaydan ne sebeple beklenti
 duyuyoruz?

Beklenti aslında soyut bir kavramdır ama biz onu
 somutlaştırırız. 

&nbsp;Bir insanın yaşarken
 kişinin birinden, bir şeyden, bir durumdan, bir olgudan kendi payına düşeceğini
 umduğu, istediği diledi şeyler bütününe beklenti diyelim. 

&nbsp;Burada dikkatinizi
 çekmek istediğim kavram ‘kendi payına düşeceğini umduğu şeyler bütünü’ kısmı.

&nbsp;Beklentileriniz için
 bu kısmı hiç düşündünüz mü?

&nbsp;Aslında beklentiler,
 kendimiz içindir. Yani bir başkasının iyi olmasını bile kendi iyiliğimiz için
 istediğimiz zamanlarımız da var ne yazık ki.

Ki bence beklenti bir insanın hayatındaki en kilit
 noktalardan biridir. 

Çünkü beklenti aynı zamanda umut etmeyi getirir.

&nbsp;Umut, bence bir
 insanın hayatında olmazsa olmazlardan ilki. Çünkü bir insanın elindeki umudunu
 aldığınızda o insanın yaşama sebeplerinden birini de almış oluyorsunuz elinden.

&nbsp;Bu gün yaşamaktan
 vazgeçememenizin, bir şeyleri oldurmak için çalışmanızın, hatta gece uykuya
 yatmanızın bile sebebi umut.

Yarının daha güzel olma umudu, yarına uyanabilme umudu,
 istediğimiz şeyi başarabilme umudu…

&nbsp; Umut, her daim
 vardı. Her daim var olacak.

&nbsp;Bizler de bazı şeyler
 için umutluyuz. Yakın zamanda her şeyin değişeceğine inanıyoruz.

&nbsp;Söylediklerimi genele
 yaymak da özele indirmek de sizin elinizde. 

&nbsp; Arkadaşlıklarımız
 için, kendimiz için, özel hayatımız için, işimiz için ve kariyerimiz için bazı
 umutlarımız var.

&nbsp;Bu umutlarımızı diri
 ve canlı tutmaya çalışıyoruz.

&nbsp;İnsan, geleceğe
 yönelik tasarılarla yaşıyor hayatını. Bizler de böyleyiz.

&nbsp;İnanıyoruz.

Geleceğin daha güzel olacağına, daha rahat olacağımıza,
 işlerin iyiye gideceğine inanıyoruz. 

&nbsp;İşte beklentilerimiz
 de umutlarımızla şekilleniyor.

&nbsp;Yarından umutsuz
 olduğunuzu düşünün, yarından bir beklentiniz kalır mı?

Hayır. Hem de sadece yarın için değil, hayatınızın geri
 kalanı için de bir beklentiniz kalmaz.

&nbsp;Bu yüzden insanlar
 bağlanacak, umut duyacak, beklenti duyacak bir şeylere ihtiyaç duyarlar. Bu
 yüzden bir şeyler ters giderken bile daha iyisi olacağına inanırız.

&nbsp;Tam da bu sebeple zor
 günlerin ardından iyi günlerin geleceğine dair bir inanç taşırız içimizde.

Oysa hayatın ya da kaderimizin bize iyi şeyler sunma sözü
 yoktur. 

&nbsp;Arka arkaya yaşadığımız
 sıkıntılar gibi süregelen zor zamanlarımız da yaşanabilir. Yeter ki umudumuzu
 yitirmeyelim.

Görüşebilmek ümidiyle…

&nbsp;İnsan hayatının hangi
 döneminde olursa olsun eskiye özlem duyar.

&nbsp;Hani nice zorluk
 çekilmiş o zamanlara bile özlem duyarız ya, size de garip gelmiyor mu?

Neden eski zamanları özlüyoruz?

Şimdi evimize gelip, bir tuşla tüm evi sıcacık yapabilirken,
 neden en az on beş dakika soba yakmaya çalıştığımız zamanları özlüyoruz mesela?Söylemek istediğim
 şey ekonomiyle ilgili değil.



Tabii ki eskiyi özlememizde hayat pahalılığının da etkisi
 var ama benim bahsettiğim özlem ucuzlukla ilgili değil.

Zaman mefhumunu yitirmek... Hep çocuk kalmayı arzulamak,
 hesapsız sevmek, beklentisiz vermek...

&nbsp;Bunların hepsini
 kaybettik biz. 

Eskiye dair en çok özlediğim şey komşuluk.

&nbsp;Çok şükür şimdi
 oturduğum binada hala bana eskileri anımsatan şeyler var komşuluğa dair ama
 genele baktığımız zaman, eskiden çok uzaktayız. Hem de artık ulaşamayacağım
 kadar uzakta.

Ben küçükken annem, herhangi bir işi olduğu zaman ya da acil
 bir olay olduğu zaman gönül rahatlığıyla bizi komşumuza emanet edermiş.

Yaşanan günler uzun süredir hiçbir şey getirmiyorsa, sadece
 birbirini tekrarlıyorsa ya da her gün hayat daha kötüye gidiyorsa geçmişe özlem
 duyulmaya başlanıyor. 

&nbsp; Eskiden elde
 ettiklerimizi hatta belki elimizin tersiyle ittirdiklerimizi şimdi avucumuzu
 açıp bekliyoruz.

Geçmişe her daim özlem duyuyoruz. Hem de her an. 

En sonunda insanı kendi hesaplaşmalarıyla baş başa bırakıyor
 bu duygu.

Acı bir gerçektir onun için yaşadığı güzelliğin artık tarih
 olduğu. 

&nbsp;Kabullenemeyecek bir
 gerçektir yaşananlara uzaklığımız. 

Yaşadıklarının izlerini sadece bir anı olarak görebilmek
 için gerekli olan yeni şeylere kapalıdır, ihtimal verilmez öyle bir şey
 olacağına, geçmişe saplanıldığı sürece gelecek güzelliklere önyargıyla yaklaşır
 insan.

Sanki eskiden şarkılar daha anlamlıydı, bayramlar daha
 güzeldi, okula gitmek daha tatlıydı, üzüntüler daha içtendi.

Tıpkı sevinçlerimiz gibi.

Bu da geçecek, gelecek daha iyilerini getirecek diye avunduğum
 günlerdi bunlar. 

Şimdiyse ne tasamızı paylaşabilecek ne de belirsizliklerimize
 dair konuşabilecek birileri var yanımızda.

&nbsp;Hayat zaten zor, bir
 de eskinin özlemiyle birleşince daha da işin içinden çıkılmaz hale geliyor.

&nbsp; Diyorum ya, eskiler
 bizim için bir dilim ekmekti, komşudan içtiğimiz bir bardak suydu, bir parça kekti.


Sabahtan akşama kadar oynadığımız parktı eskiler. 

&nbsp;Onca zorluğa rağmen yaşamanın
 tadını aldığımız zamanlardı. Bir gün sonrasını düşünsek de içimizde umudun
 olduğu zamanlardı. 

Yine o zamanlara dönebilmek, yine eskideki gibi yakın
 yaşayabilmek ümidiyle…

Emine Kartal